Cumartesi günü değerli kardeşim Ali Aynacı’nın annesi Nazire Hanım’ı sonsuzluğa uğurladık. Organizasyon mükemmeldi. Keza her şey düşünülmüş, Körfez / İzmit’ten gelen görevliler defin öncesi ve sonrası hiçbir aksaklığa meydan vermediler…
Yerli Safranbolulu bağlamında mezarlığa (Sakızlağı) 15’e yakın tanıdıkla gittik. Tabii ki herkesin taşıtı olduğu için ben belediyemizin Man marka otobüsüne bindim. Ön sol koltukta Garnıgabanın Kemal, ön sağ koltukta Etfaiyeci Hakgı; tanımadığım 5-6 şahıs ve ben… Toplam 9 kişi…
Motor sesi berbat, koltuklar toz toprak içinde… Hava sıcak, havalandırma sıfır. Bereket versin mezarlık yakın da her şeye katlandık. Ayakta mezarlığa ulaştık. Ancak sinir küpü oldum.
Şimdi faturayı kime kesmeliyiz. Bir kentte her şeyin dört dörtlük olması ya da olmaması kimsenin umurunda değilse bırak salıverin gitsin diyemeyiz. Çünkü bizim mutluluğumuza talip olanlar görevlerini çok iyi yapmalı ve görevlileri sürekli izlemelidirler.
Otobüs modelli olmayabilir ama temizliğin özürü olamaz. Bu durum abdestsiz namaza durmak kader abes geldi bana… İnşallah bir daha böyle bir hizmet kusuru ile karşılaşmam herhalde. Temizlik imandan gelir ama Man nereden gelir? Anlamak mümkün değil.
Otobüs bu hizmet için garajdan çıkarken meydancı dediğimiz görevli otobüsü temizler hizmete hazır hale getirir; bir üstü yapılan işi kontrol eder ve taşıtı gönderir. Bilindik en yalın görev yürütümü böyledir. Böyle giderse herkesin elinde üstüpü ya da toz bezi ile otobüse binmesi gerekecek. Bu yaklaşım kimseye yakışmıyor. Lütfen duyarlı davranalım.
Aytekin Kuş
2011